Bieżące wydanie
Numer 234, strona 10
Każdego dnia robię to, co sugeruje Wielka Księga
„Rzadko się zdarza, by nie powiodło się komuś, kto dokładnie podąża naszą drogą”.
2 – można przeczytać w początkach V rozdziału Wielkiej Księgi: Jak to działa. U naszego rozmówcy Michała z Kielc, tak było. Nie wiodło mu się, gdy w grę wchodziła samowola. Gdy tylko udało mu się poddać zasadom prostego Programu, wszystko zaczęło wracać na swoje miejsce. Polecamy waszej uwadze jego historię, w której nie zapomniał podzielić się też tym, jak buduje na nowo relacje z bliskimi.
Czy chciałbyś doczytać artykuł?
Numer 234, strona 15
Racja, czy relacja?
To pytanie zadane mi podczas jednej rozmowy w przerwie mityngu to był wzorcowy przykład ściany, w którą przywaliłem, słuchając tego, co mówią mi alkoholicy. To nie było jakieś tam hamowanie. To był bardzo bolesny finał mojego rozstania się z poglądem utrwalanym od lat.
Bo okazało się, że bardzo często będę musiał wybierać: albo racja, albo relacja. A ja byłem zakochany w posiadaniu racji. Do dziś darzę ją głębokim uczuciem. I myśl, że będę musiał ją czasem poświęcić, aby budować relacje, była właśnie jak spotkanie się ze ścianą. Jeszcze kilka innych elementów dopełniło tego wywrócenia mego sposobu myślenia, ale ten był fundamentalny.
.
Czy chciałbyś doczytać artykuł?
Numer 234, strona 17
Relacje w rodzinie…
Relacje. Niektóre pewnie będę budować, albo inaczej – odbudowywać, jeszcze bardzo długo. Być może niektórych z nich nie naprawię już nigdy, bo to jest trochę tak, jak w powiedzeniu o rozbitej szklance: „Weź szklankę i upuść ją. Rozbiła się? I co dalej? Teraz ją przeproś i zobacz, czy się poskleja”. I tak to trochę wygląda, że niektórych relacji posklejać się nie da.
Mam na imię Monika, jestem alkoholiczką. Byłam bardzo młodą dziewczyną, kiedy nieświadomie, sięgając po pierwszy kieliszek, wsiadłam do rozpędzonego pociągu zwanego uzależnieniem. Miałam 19 lat, dopiero uczyłam się dorosłego życia i dopiero wtedy tak naprawdę powinny zacząć tworzyć się świadome relacje.
Czy chciałbyś doczytać artykuł?
Numery archiwalne
Numer 233
Literatura AA
Literatura, która mnie prowadzi
Moja droga do trzeźwości rozpoczęła się nie tylko od spotkania z innymi osobami we Wspólnocie Anonimowych Alkoholików, ale również – a może przede wszystkim – od spotkania z literaturą AA. Od pierwszych dni zdrowienia to właśnie książki AA towarzyszyły mi nieustannie. Były jak cichy przewodnik, który nie tylko wyjaśnia, na czym polega choroba alkoholowa, ale też pokazuje drogę wyjścia – krok po kroku.
Ogromny udział literatury AA w moim zdrowieniu
Gdy przyszedłem do AA 25 lat temu, nie przywiązywałem wagi do tego, co jest na stole kolportera czy na stole podczas mityngów. Nie dostrzegałem, że doświadczenia innych członków Wspólnoty są cytowane lub zaczerpnięte z literatury AA.
Ja i czytanie? Dobre!
Czytać lubiłem, odkąd pamiętam, już w czasach szkolnych zawsze byłem jednym z pierwszych chętnych do czytania czegokolwiek na forum klasy. Nigdy nie miałem z tym większych problemów.
Numer 232
Dostępność AA
Z chęci zrozumienia ich niepełnosprawności
Po raz pierwszy z osobami z niepełnosprawnością zetknęłam się w dzieciństwie, kiedy zobaczyłam, że sąsiedzi mieszkający niedaleko mojego domu są osobami głuchymi. Już wtedy zrodziła się we mnie chęć zrozumienia ich, ciekawość, co oni do siebie „mówią”, co oznaczają ruchy ich dłoni. W tej trzyosobowej rodzinie ojciec był osobą nadużywającą alkoholu.
Rozwiązanie dla wszystkich, dla każdego
„Wow!” – pomyślałem, gdy pierwszy raz zobaczyłem niewidomego nowicjusza na mityngu mojej grupy domowej. Niezła determinacja! Nowego przyprowadził znajomy, który miał służbę przy telefonie kontaktowym AA. Wtedy byłem tak zszokowany, że nie wiedziałem, z czym zmaga się osoba z dysfunkcją wzroku.
Dostępność otrzymana
Mam na imię Janka i jestem alkoholiczką – tak przedstawiam się za sugestią mojej sponsorki na mityngach od chwili wejścia na Program Anonimowych Alkoholików. Wszędzie, gdzie jestem. Czy jest to dla innych zrozumiałe, czy nie, to nie twoja sprawa– takie otrzymałam wyjaśnienie.
Numer 231
Pierwsze kroki w AA
Wspólnota dała mi ludzi
Kiedy w kwietniu 2021 roku opuszczałam oddział szpitala psychiatrycznego, nie miałam zupełnie pojęcia, jak mam żyć. Głośno mówiłam, że moja „przygoda” z alkoholem się zakończyła, ale w głębi serca bardzo się bałam.
Pierwsze kroczki w AA
Jest piękny ciepły lipiec. Słońce, miłość i radość w oczach ludzi, a we mnie samotność, smutek, żal, rozgoryczenie. W organizmie alkohol, śmierć za plecami. Picie, picie, picie, przeraźliwe lęki, wycieńczenie fizyczne i psychiczne. Kilka nieudanych prób pożegnania się z życiem.
Dobre wiadomości
Mówili, że mają dla mnie dwie wiadomości – dobrą i złą. Dobra? Możesz przestać pić, a twoje życie może się zmienić. Zła? Jesteśmy twoimi nowymi przyjaciółmi.
Numer 230
Miłość i służba
Służba to sekret mojej trzeźwości
Zawsze chciałem o to zapytać. Padło, Tadeuszu, na ciebie. Czy weteran ma swoją grupę domową? Czy dba się jeszcze o takie niuanse?
Tak! Jasne, że mam. Jak przyszedłem do AA, w Krakowie była tylko jedna grupa.
Dość szybko zainicjowałem powstanie kolejnej o nazwie „Krakus”, by mieć mityngi
AA blisko domu. Z biegiem czasu grupa rozrosła się do sporych rozmiarów i po latach podzieliła się na dwie grupy o podobnych nazwach.
Wiele ról służebnych
Z pierwszego mityngu zapamiętałam niezwykle ciepłe przyjęcie życzliwych i uśmiechniętych ludzi, których jeszcze nie znałam. Poczułam się jak w domu. Przez półtora roku byłam bywalczynią mityngów. Systematycznie jeździłam na mityngi raz w tygodniu i oczekiwałam, że mąż doceni moje starania. W pewnym momencie uznałam, że po tak dużej przerwie mogę już powrócić do picia kontrolowanego. Zaczęło się niewinnie: od jednego kieliszka. Później nadeszło kilkanaście miesięcy „diabelskiej karuzeli”, na którą wsiadałam, pijąc, i z której spadałam, kiedy przestawałam pić.
Pogoda ducha odnaleziona po pięćdziesiątce
Te słowa – dziś wypowiadane z pełną świadomością i spokojem – kiedyś nie mogłyby mi przejść przez gardło. Dziś, po dziewięciu latach trzeźwości, mogę powiedzieć zgodnie z hasłem Zlotu 50-lecia AA w Polsce, że jestem alkoholikiem radosnym, szczęśliwym i wdzięcznym. Ale droga do tego stanu była długa, bolesna i pełna przepaści, które niemal mnie pochłonęły. Kiedy myślę o swojej przeszłości, widzę ruinę. Nieukończone szkoły, dwa rozwody, lata w więzieniu, utracony majątek – wszystko przepite. Straciłem także nogi, gdy pijany skakałem z okna pociągu.
Numer 229
Powroty do picia
Powroty do picia
Nie potrafiłem przestać pić przez dziesięć lat, a wydawało mi się, kiedy wówczas siadałem do picia, że to wcale nie takie trudne przestać.
Moje doświadczenie wygląda tak, że odkąd jestem we Wspólnocie, nie miałem zapicia. Z czego jestem bardzo dumny. Oczywiście to lekki żart. Mam natomiast doświadczenie sprzed
wielu lat, gdy byłem już mocno uzależniony i po traumatycznym przeżyciu, po nagłej śmierci mojej mamy, która mi była niezmiernie bliska, postanowiłem nie pić rok, tak niejako w formie zadośćuczynienia czy żałoby po mamie, która wiele przecierpiała.
Tylko tu i teraz
„Krótki okres życia jest dostatecznie długi na to, aby żyć dobrze i uczciwie”.
Cyceron
Pierwszy raz o Wspólnocie dowiedziałem się piętnaście lat temu. Wiedziałem, że mam problem z alkoholem i zdecydowanie za dużo piję, ale nie umiałem przestać. Poszedłem na swój pierwszy mityng. Był to mityng spikerski. Pewien człowiek opowiadał wówczas o tym, jak zachowywał się po alkoholu. Po tym mityngu uznałem, że AA nie działa i nie jest dla mnie, ponieważ po wyjściu z Sali nadal chciało mi się pić. Myślałem, że AA to taka tabletka na niepicie.
Kłamstwa i mity, w które wierzyłem
O tym, że mam problem z piciem, dowiedziałem się ostatni – wszyscy dookoła wiedzieli i widzieli, że mam problem z piciem, ale nie ja.
W AA znalazłem się zupełnie przez przypadek – przyznałem jedynie, że piję trochę za dużo piwa, więc żona się mnie czepia. Parafrazując Krok Pierwszy, którego wtedy jeszcze nie znałem, mógłbym powiedzieć, że przyznałem się, że piję może trochę za dużo i za często i że przestałem kierować moją żoną. Broń Boże: własnym życiem. Ale to właśnie ona – moja żona – była siłą sprawczą, która spowodowała, że poszedłem się leczyć.
Numer 228
Rozwój duchowy przed materialnym
Obietnice czy obiecanki cacanki?
W owym czasie słowa „Program” czy „sugestie” były dla mnie czymś obcym. Niekiedy odnosiłem wrażenie, że chociaż ponoć, jak mówili, w AA jest wyłącznie jeden Program, to zdawało mi się, że mimo to każdy gadał jakby o innym programie. Jeden twierdził, że dzięki niemu nie pije i fajnie żyje, inny utrzymywał, że odkrył Boga, który go teraz prowadzi. A jeszcze inny mówił, że choć zapija co pewien czas, to właśnie dzięki Programowi wraca na mityngi, zwłaszcza że tak naprawdę nie ma gdzie iść.
Wspólnota AA jest pełna obietnic
Nigdy nie myślałem, że będę pisał do „Zdroju”, a tym bardziej że zostanę alkoholikiem. Kiedy miałem dziesięć lat i z płaczem uciekałem z domu w ciemną noc przed pijanym ojcem, obiecałem sam sobie i naturze, która była wokoło, że nie będę robił tego, co mój ojciec. I że mój własny dom będzie wyglądał zupełnie inaczej niż ten. Była to jedna z nielicznych obietnic, które złożyłem w swoim dziecinnym życiu, a której zresztą po latach nie dotrzymałem.
Krok po kroku. Dzień po dniu
Nikt nie przyjdzie i cię nie uratuje. Nikt nie przyjedzie na białym koniu i nie zabierze ci wszystkich zmartwień. Trzeba samemu ratować siebie: krok po kroku, dzień po dniu.
Jestem alkoholiczką. Przyjęłam tę prawdę, trzeźwiejąc na mityngach i warsztatach, nosząc posłanie, dzieląc się doświadczeniem. Nie odkryłam mojego alkoholizmu z dnia na dzień. Raczej był to proces, w trakcie którego odnajdywałam kolejne elementy układanki i wstawiałam je na odpowiednie miejsce. Zawsze piłam w towarzystwie. Zawsze wybierałam towarzystwo, które proponowało lepsze trunki, najlepiej powyżej czterdziestu procent. W sumie towarzystwo było tu najmniej istotne. Istotna była zawartość butelki.